Як мне шкада, што ў засені дуброў,
Калі зямля ад кветак палымнее,
Быў безь цябе я.
Як мне шкада, што ў грамадзе сяброў
Віно, якое сонцам сэрца грэе,
Піў безь цябе я.
Як мне шкада, што столькі сьветлых сноў,
Калі ўначы над намі зоры тлеюць,
Сьніў безь цябе я.
I толькі смагу, сьцюжу, пыл шляхоў
Заўжды дзяліла восеньскай парою
Са мною.
1963
|
|
